14. mən buna məsuliyyətsizlik deməyəcəm, çünki bilə-bilə bu qədər insanın canına qəsd edildi, hələ də o qədər professional olmasına rəğmən əraziyə mədən işçilərinin chp dövründəki zəlzələlərdəki kimi səfərbər edilməməsi, əsgərlərin hələ də kordinasiyada iştirakının bariz şəkildə əngəllənməsi insanların canına qəsddən başqa bir şey deyil, mən buna başqa bir ad verə bilmirəm.
amma televiziyaların, iqtidar mediasının (həmçinin azərbaycanda da) duyğu pornosuna imza atması məni həyatdan soyudur, iyrəndirir. travma almış, səsini çatdırmaq üçün çırpınan insanların üzərinə onlarla kişinin təkbir gətirib bağırdığınız allah sizin bəlanızı versin. bu dəfə qurtula bilməyəcəksiniz. "...şimdi kendini kurtar kaptan."
hələ xalqın qəzəbini bu vəziyyətə səbəb olanlar yerinə sağa sola yaymağa çalışan 2 - 3 düşüyün qazandığı qələbədən söz etməsəm, olmaz : "türkiyede faaliyet gösteren hangi büyük kuruluş yardım bağışı yapmadıysa, taziye mesajı yayınlamadıysa, onlarla sonra hesaplaşacağız" sanki netflix, starbucks bir post atanda bunlara yardımı dəyəcək, bütün olanların səbəbkarı da bunlardır. siz seçimlə gətirdiyiniz dövlətinizdən indiyə qədər verdiyiniz vergilərin hesabını soruşun bir hələ, starbucks "geçmiş olsun" post atmağı yana dursun. provakasiyaya millət o qədər tez gedir ki, bu qəzəbinizi hökümətə yönəltməlisiniz, hökümətə! yoxsa aylar öncəsindən artıq onsuz da online yayımlanan bir jurnala və ya mubi kimi faciənin ilk günündən yas mesajı paylaşan quruma "boykot!", "abonelik iptal!" kimi şərhlər, mesajlar atırlar. çox çox mənasızdır mənə görə bu. onsuz da bu provakasiyaçıların işi də sizin hökümətə olan qəzəbinizi unutdurmağa, başınızı qarışdırmağa çalışmaqdır, hökümətin itləridir yəni.

tam olaraq hadisələrin önünü görə bilməmək, bundan sonra olacaqları təxmin edə bilməmək məni ilk gündən bəri çox yorur. çox qəribə, əslində məni çox da təəccübləndirməyən (çünki siyasal islamcılar sizi asla yanıltmaz (via: ünsal ünlü)) amma yenə də olanlar qarşısında insanın qanını donduran hadisələr anda qalmağa məcbur edir. bir an belə xəbərsiz qala bilmirəm, 6-cı gündür artıq twitter-dan, youtube-dan başımı qaldıra bilmirəm, heç nə etmək istəmirəm, bir qram həvəsim qalmayıb. dəhşətli vəziyyətdir. "biz bir kabusu yendik" diyebilecek miyiz?